Na de aankoop van Dotje in augustus werd de twijfel door onze veearts weggenomen over een mogelijk aanstaand veulentje. Rond maart/april zou het geboren gaan worden. Dit hadden de verkopers gezegd en de dierenarts bevestigde dit dus na een onderzoek. Wie de vader was en wanneer het precies zou gebeuren was de grote vraag echter die bleef bestaan.
Liefdevol zijn we Dotje gaan verzorgen, want hoefsmid, paardentandarts, inentingen en wormkuren waren de laatste jaren door de vorige eigenaren achterwege gelaten helaas. Een goed rantsoen was ook nodig, want Dotje was broodmager buiten haar bolle zwangere buik dan. Via haar inentingsboekje zagen we ook dat ze (toen ze in het verleden dus nog wel entingen kreeg) ook heel Nederland al had gezien. Achteraf ga je nu zitten bedenken wat is er in die eerste maanden van de zwangerschap allemaal misgegaan? Hoeveel veulens heeft ze al wel niet gehad? Wat heeft ze in de afgelopen 16 jaar voor leven gehad? Maar tijdens de dracht zag ik dan het veulen bewegen en bleef ik hoopvol.
Gaandeweg zagen we Dotje ook bekomen. Ze ging graag met me mee wandelen, ze at goed en haar buik groeide en groeide.
Vanaf maart ging ik er daarom iedere nacht al een keertje uit om bij haar te gaan kijken. Vanaf half april ben ik er twee keer per nacht uitgegaan, omdat ik er zeker bij wilde zijn indien het nodig was om haar te helpen.
En dan op 24 april 2014 die mooie kegeltjes. Hét signaal dat het er nu echt aan zat te komen. Mijn wekker om de twee uur gezet en manlief zou ook deze morgen tussen 5 en half 6 voordat hij naar zijn werk zou gaan een check bij haar doen.
De nacht van 24 op 25 april verliep echter heel rustig. Ieder moment dat ik ging kijken een rustige slapende Dotje op stal en tijdens de controle van Gunter voordat hij naar zijn werk ging ook geen bijzonderheden bij Dotje te zien. Geen reden tot alarm voor ons. Dus zou ik om 7 uur de wekker zetten aankleden en met Juliette naar buiten gaan om de volgende check te doen rond kwart over zeven half 8.
Mijn hart staat weer stil als ik aan die eerste blik in de stal terug denk en de tranen springen weer in mijn ogen. Ik zie een veulentje liggen. Maar zo stil. Dat kan niet goed zijn. Er staat een gelaten Dotje bij nog aan het pompen met haar flanken. En er flitst vanalles in een seconde door me heen. Juliette neerzetten op een veillig plekje en die stal inspringen om het veulen recht te zetten, te voelen, wat over gaat in schudden, wrijven, kloppen een reflex om te zien of ik er nog leven in kan krijgen. Vervolgens het besef dat ik te laat ben. Paniek. Verdriet. Waarom??? G**v*rd*mme!!! Wat als ik??? Had ik maar...????
Zo verdrietig en zo zonde van dit prachtige lichtgrijze hengstveulentje. Dit kleine ventje met de kleuren van een ezeltje. Zo schattig. Zo sneu voor Dotje!
En dan volgt het verschil in verwerking tussen Dotje en mij. Dotje neemt het zoals het is en ik schiet in de actie. Ik moet iets doen! Ik ga de dierenarts bellen. Neem contact op met de stichting voor moederloze veulentjes. Bel Gunter...
Kijk dan weer naar Dotje en besef dat zij veel sterker is dan ik. Veel dichter bij haar natuur blijft en mij nog heel wat kan leren m.b.t. rouwverwerking! Samen kijken we naar die kleine Bliksem, want zo heb ik hem genoemd. Donderdagavond 24 april zag ik de bliksem toen ik bij haar ging kijken en kreeg een vreemd gevoel in mijn buik en ik dacht ja dat is een goede naam. Toen ik op dat moment haar buik voelde om te zien of ik het veulen nog voelde bewegen kwam er al geen beweging meer voelbaar in mijn hand. Zou het toen al dood geweest zijn schiet er door mijn hoofd???
Vrijdagmiddag 25 april stap ik met Dotje de stal in waar Bliksem nog ligt. Samen begraven we het veulen een beetje onder het stro. We raken het aan en terwijl mijn tranen blijven stromen begint de donder, de bliksem en de hagel om ons heen weer te geven hoe we ons voelen. Alsof de natuur en het hele universum uiting geeft aan ons gevoel.
Wanneer ik vervolgens wat later met Juliette en de kinderwagen nog eens kom kijken bij haar en naar de bewegingloze Bliksem in de stal hinnikt ze voor het eerst naar ons. Ze stapt uit haar 'rouwsysteem' bij het overleden veulen en sluit zich aan bij ons. Ik rol de kinderwagen met Juliette langzaam vanuit de stal de wei in en voor het eerst kom Dotje uit zichzelf mee naar buiten. Voor het eerst gaat ze bij ons staan grazen en blaast ze zachtjes in het gezicht van Juliette en mij. Eerder die dag at ze alleen als ik het naast haar bracht bij haar en Bliksem in de stal. En nu kon ze zo in verbinding met ons weer buiten in de wei grazen voor het eerst. Bijzonder om dit moment mee te mogen maken. Om te beseffen dat die kinderwagen met Juliette waar we dagelijks mee gaan wandelen haar nu voor het eerst uit de stal deed komen en losmaakte van wat er was gebeurd.
Zaterdagochtend 26 april. Dotje is al weer veel buiten aan het grazen en laat Bliksem voor wat hij is in de stal. Als ik haar brok geef op stal kijk ik hoe ze reageert als ik Bliksem voorzichtig optil en in onze kruiwagen leg. Ik voel dat het mag, het kan en ik doe het daarom ook. Ik neem hem mee en haal zijn fysieke gestalte uit haar systeem. De verbinding met zijn lichaam lijkt op dat moment al verbroken. De plek en de geur blijft echter nog wel wat lading houden zo lijkt het. Na haar ontbijt en momentje in de wei gaat ze terug de stal in naar deze plek en gaat nu zelf liggen op de plek waar Bliksem al die tijd lag. Ik benader haar voorzichtig en ga bij haar zitten op deze plek. Ik verzorg haar met mijn handen, kriebel haar op haar schoft en vertel haar dat ze het goed gedaan heeft. Het is zoals het is lieve Dotje...
Dotje & Bliksem
