Het durven uithouden in het moment...
Voor mij is de meest ideale situatie om als paardencoach te werken: gewoon lekker buiten in de wei met de hele kudde. De kudde reageert uit vrije wil op de deelnemer en de omgeving, de weersomstandigheden en de andere dieren uit het bos doen ook mee. De bomen lijken te fluisteren en soms gaan we dit dan als vanzelf ook doen. Het is de sfeer, de rust, het moment en de beleving die maken dat ik mijn werk op zielsniveau kan doen met mens en paard.
Toch krijg ik van collega's vaak de vraag of ik geen angst heb voor deze vrijblijvendheid, omdat de paarden dus de vrijheid hebben om gewoon hun eigen ding te blijven doen.
Omdat ik volledig vertrouw dat het altijd is wat het is en omdat ik weet dat mijn paarden in beweging komen als dat nodig is, had ik hier eigenlijk nog nooit een oncomfortabel gevoel bij gehad. Tot een tijdje geleden dus...
Ik vroeg de deelnemer (deze persoon werkt zelf dagelijks met paarden) zoals ik dat altijd doe om zelf op gevoel een plek te kiezen in de wei. Al vrij snel verdwenen vervolgens alle paarden uit beeld, maar dan ook echt álle paarden! Vanuit ons perspectief was er dus geen enkel paard meer te zien. Dat viel op, het voelde vreemd én dat duurde eigenlijk best wel lang in mijn beleving. Zo lang, dat ik er dus zelf op den duur ook een beetje ongemakkelijk van werd. Ik wilde blijven vertrouwen op de kracht van mijn kudde, maar had het er toch heel eventjes moeilijk mee. 'Wat nu???', dacht ik...
De verlossing kwam vervolgens gelukkig als grap lachend vanuit mijn deelnemer:
'Goh, heb ik dat! Dat ik dan zegmaar speciaal naar jou ga om een sessie met paarden te doen en dat er dan gewoon echt geen énkel paard meer te zien is!?... (lacht) ... ( dan volgt een stilte)... Op zich wel bijzonder, want zo heb ik eigenlijk nog nooit bewust naar mijn eigen leven gekeken, zo zonder een paard.......mmm.........'
Een leerzaam moment dat ik niet snel zal vergeten. Het gevoel, het beeld zonder paarden en de '...mmm...' van dat moment zei meer dan duizend woorden.
Voor mij was dit toch weer een bevestiging om het uit te durven houden in het moment en het te kunnen laten zijn wat het is voor de deelnemer. Bovendien ook te vertrouwen op het feit dat de beweging vanuit de kudde altijd uit liefde wordt gemaakt voor de deelnemer, zodat deze tot nieuwe inzichten en/of perspectieven kan komen.
