Graag wil ik jullie via deze weg voorstellen aan onze Nozem.
Het verhaal van Nozem begint eigenlijk bij Dotje. Toen we Dotje kochten was ze drachtig van haar veulentje Bliksem. Vol verwachting leefden we naar de geboorte toe en naar hét moment dat Dotje niet meer alleen zou zijn. Met de geboorte van Bliksem zou onze kudde compleet zijn met Liberty, Amor, Dotje en Bliksem. Helaas verliep dat anders dan we hadden gehoopt. De donderdagavond dat er eindelijk kegeltjes aan de uiertjes van Dotje te zien waren stormde het en knalde de bliksem precies boven ons huis. Ik schrok er enorm van, maar zag in een flits het beeld van Dotje samen met haar veulen in de wei rond dartelen. En daar was de naam 'Bliksem' spontaan mee geboren. Na een spannende nacht werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. 'Bliksem' bleek niet levensvatbaar. Na een zeer droevige dag met Dotje bij haar veulen werd ik gewaar hoe deze prachtige merrie met dit grote verlies omging. Een diepe buiging maakte ik voor haar manier van rouwverwerking!
Bliksem zal altijd in ons hart blijven en hoort er ook helemaal bij, maar helaas was Dotje toen dus nog steeds alleen. De reden dat ze bij ons aan huis staat is dat ze heel gevoelig is voor hoefbevangenheid en daardoor dus niet in de grote sappige weides kan met Liberty en Amor. Dus ging ik op zoek naar een vriendje voor haar dat ook bij ons aan huis zou kunnen staan en die het prima zou doen op hetzelfde rantsoen als Dotje.
Na lang zoeken en rondkijken kwam daar dan eindelijk Nozem op mijn pad. Een pony die even oud was als Dotje en waar ik direct een goed gevoel bij had. Het verhaal dat de eigenaren over hem vertelde maakte me nieuwsgierig en op woensdag 24 december reed ik naar Barendrecht om hem in levende lijven te mogen zien, voelen en ervaren!
Er was direct een klik en het voelde enorm vertrouwd. Na eerst wat bij hem in de stal te hebben gestaan gingen we vervolgens de rijbak in en als snel zat ik er zonder zadel op. Versnellen, vertragen en richting veranderen alsof we elkaar al jaren kenden!
Op een bepaald moment vertelde ik de eigenaren dat deze pony ook heel goed zou passen bij een lief klein paardenvriendinnetje van mij met de naam Roos. Dat zij zou smelten van zijn charme en waarschijnlijk bij hem in de stal zou willen komen slapen als ze zou weten dat hij bij ons zou komen wonen! Na nog wat fijne gesprekken verliet ik met een blos van enthousiasme op mijn wangen en een warm hart de manege en sprak af om hem de week daarna op te komen halen.
Onderweg naar huis kreeg ik vervolgens een telefoontje van mijn broer dat hij (terwijl ik met Nozem verbinding aan het maken was en over Roos vertelde) de trotse vader was geworden van een dochter met de naam Roos!
Op 2 januari na het vuurwerk van oud op nieuw zouden Gunter, Juliette en ik Nozem dan gaan ophalen. Maar toen we de trailer wilden aanpikken bleek de stekker geen verbinding te maken en deden de lichten het niet. Met die wetenschap durfde ik niet te vertrekken en zeker geen pony in de trailer naar huis te vervoeren. Omdat ik me toch enorm verheugd had om hem te zien reden Gunter, Juliette en ik toch naar Nozem toe, zodat ook zij met hem kennis konden maken. Per slot van rekening komt hij in ons gezin en dan is het dus wel belangrijk dat zij er ook een klik mee hebben.
Eenmaal daar voelde Gunter direct aan wat me raakte bij Nozem en zat ook Juliette net als mama al snel met cap en zonder zadel op Nozem!
We spraken af dat we hem op zaterdag 10 januari zouden komen ophalen. Die week daarvoor zou ik onder mijn eigen auto een trekhaak laten monteren en dan zou ik hem zelf komen halen met mijn nichtje Tessa en haar vriendje Sjoerd die toevallig dat weekend bij ons kwamen logeren. Ondertussen zou Gunter thuis alles in orde maken, zodat hij hier lekker op stal en in de paddock zou kunnen samen met Dotje.
Maar helaas werd ook toen mijn geduld weer op de proef gesteld!
Rukwinden en een weeralarm zorgden er dat weekend voor dat het werd afgeraden om met trailer te gaan rijden. Na deze berichten op de autoradio en een telefoontje van de eigenaren dat er daar al een flinke boom was omgewaaid keerden we maar weer huiswaarts met een lege trailer op 10 januari.
We spraken af om hem dan maar op zondag 18 januari op te komen halen, maar toen ik op donderdag 15 januari een afmelding kreeg van een deelnemer op zaterdag 17 januari aarzelde ik geen moment om de andere betrokkenen van het oefenveld te informeren van dit feit en om vervolgens de eigenaren te vragen of ik hem dan op deze dag zou mogen komen ophalen, omdat er voor zondag 18 januari ook weer sneeuw en slecht weer voorspeld werd!
Zo gezegd zo gedaan. De dame die zou representeren op die dag had de hele dag vrij gehouden en wilde graag met me mee om hem op te halen. En ik vond het super fijn om dat met die lieve Ingeborg te mogen doen. En zo reden Ingeborg en ik op zaterdag 17 januari (wat dus ook toevallig de verjaardag is van mijn broer) naar Barendrecht om Nozem op te halen.
Als ik dit nu teruglees dan is er dus heel wat aan vooraf gegaan voordat hij hier eindelijk thuis stond! En toch voelde het in deze periode heel soms al alsof hij er eigenlijk al was. Alsof hij al in de wei liep en alsof ik al kon zien hoe hij met Dotje zou zijn. Hoe ze dan opnieuw hun plek zouden kiezen en wat mijn plek daarin zou zijn.
Het moment dat ik op die manege naar zijn stal liep voelde mijn hele lijf ijskoud aan. Ik voelde de spanning in zijn (of mijn???) lijf van loslaten wat de afgelopen jaren was geweest. Ik voelde de tranen bijna uit mijn ogen spatten toen ik van zijn stal naar de trailer liep en eigenlijk wellen ze nu ook weer op als ik aan dat moment terug denk. Of dat verdriet van mij was, van hem of van de vorige eigenaren wist ik op dat moment niet. Wel dat het er was en dat ik het probeerde in te houden en te verbergen.
Vol vertrouwen liepen we daarna samen de trailer in, alsof we dat al jaren deden en alsof het ook voor Nozem duidelijk was dat hij met mij mee naar huis ging. Zijn thuis. Onze thuis. Mijn thuis.
De afgelopen dagen weet ik dat hij is thuisgekomen bij ons, maar het voelt dus alsof ik ben thuisgekomen bij hem. Een stuk dat ik heel lang kwijt was en dat ik gek genoeg de afgelopen jaren misschien niet eens echt gemist heb is nu weer terug! Zomaar zonder dat ik er verder iets voor hoefde te doen lijkt het wel. Gewoon zomaar door Nozem terug in mijn systeem gezet!
Ik ga weer buitenrijden aan onze kant van het dorp. Zit in mijn pyjama nog even voor het slapen gaan op zijn rug naar de sterren te kijken met hem, Dotje, het konijn en de hond. Ik loop met mijn cap op naar de brievenbus voor op straat zonder dat ik in eerste instantie besef dat ik hem nog op heb, maar met een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor! Ik spring ook met mijn 'niet-paardrijbroek' op zijn rug en besef dan in de supermarkt ineens dat mijn kont enorm vies is en dat dit er eigenlijk best vreemd uit moet zien, maar ik lach erom en voel mijn hart warm worden en straal!
BEDANKT lieve Nozem voor alles wat je me al in zo'n korte tijd gegeven hebt
en
WELKOM thuis!
XXX
