donderdag 7 juli 2011

Soms ziet het hart beter dan de ogen.

Het eerste signaal dat me deed beseffen dat mijn vader zou sterven was een witte vlinder die opvallend lang naast mijn schouder bleef vliegen, terwijl ik met Vlerk een buitenrit aan het maken was langs het Bels Lijntje. Er kwam een beeld op mijn netvlies en een onrust in mijn lijf die me vertelde dat mijn vader zou sterven en ik wist meteen dat het zo zou zijn! Na het overlijden zagen we overal en op de meest bijzondere momenten vlinders. Zelfs in de winter! Voor ons een teken van ons pap dat hij er nu voortaan op een andere manier bij zou zijn.

Vorig jaar toen ik Liberty nog maar net met mijn moeder had gekocht ging ik 's avonds vaak met hem de bossen in voor een buitenrit. Iedere avond zagen we dan onze herten, waarvan er eentje dan met ons mee rende wanneer we aan het draven of galloperen waren. Na een tijdje kruiste dit hert dan altijd ons pad om weer in de bossen te verdwijnen. Mijn moeder had dat jaar ook eens in het bos staan dagdromen toen er ineens onopvallend een hert naast haar was komen staan. Eventjes maakte ze contact, mijn moeder sprak zachtjes tegen het hert waarop het hert haar even indringend had aangekeken en vervolgens zijn weg weer vervolgde en mijn moeder onder de indruk achter liet. Mijn moeder en ik deelden deze ervaringen en we voelden dat naast de vlinders ook herten een speciale boodschap voor ons hebben. Afgelopen week was ik in haar bos en zag een enorm indrukwekkend hert, dat heel lang bleef staan. Ook een moeder met haar zoontje was afgestapt en stond en stil van te genieten. De aanblik en de wijsheid was van haar af te lezen. Haar indringende blik raakte me direct in mijn hart! Wat een parel zomaar op een doordeweekse dag in de blaakbossen van Tilburg!

De onrust die ik hierboven beschreef m.b.t. mijn vader voelde ik vervolgens afgelopen jaar weer, toen ik mijn moeder niet telefonisch kon bereiken op een normale woensdagmiddag. Acht jaar na het overlijden van mijn vader gaf mijn lichaam me weer signalen en beelden door waar ik direct de ernst van inzag. De beelden van haar begrafenis flitsen voorbij en een enorme steek in mijn hart en een geluid dat ik nooit eerder gehoord had (en waarvan ik ook niet kon plaatsen waar het vandaan kwam) liet me weten dat ik me moest haasten om bij haar te zijn. Ti Sento mocht nog 3 dagen voor ons de manier zijn waarop we konden communiceren. De stilte vanuit mijn moeder deed me beseffen hoe druk we altijd aan het praten waren, maar zonder woorden werd er nu heel anders toch contact gemaakt. In mijn lijf voelde ik haar emoties, zoals ik dat ook voel bij de paarden en van mensen waarmee ik in verbinding sta. Maar deze verbinding met mijn moeder had nog een veel hogere intensiteit, omdat dit alles was wat we nog hadden! Het voelde alsof de navelstreng nooit was losgegaan en of we op dit niveau toch alles met elkaar konden delen. Gewoon door puur bij elkaar te zijn en verbinding te maken op gevoels- en energieniveau. Want er gebeurde iets als ik haar hand vasthield en haar hoofd aanraakte wat leek op energieuitwisseling en voelde als kleine stroomschokjes. Haar ogen waren dicht haar mond al voorgoed gesloten, maar haar hart stond nog helemaal open voor ons!

De ochtend na haar overlijden werd ik thuis wakker gemaakt door een hele zwerm merels rondom ons huis. Ik had nog nooit zoiets gehoord. Kwart over 7 , de zon scheen en de merels floten een uniek concert speciaal voor ons. Zonder er bij na te denken genoot ik van het geluid, de zon op mijn gezicht en de herinnering aan mijn ouders. Het lokte me uit bed en gaf me de boodschap dat ondanks dit intense verdriet het leven mooi is en je daar zonder schuldgevoelens gewoon van mag genieten. De merels waren haar vriendjes had mijn moeder altijd gezegd en mijn vader kon met ze 'praten'. En nu leek het of ze mij kwamen vertellen dat ik iedere dag ondanks mijn verdriet toch mag genieten en dat ik op mag staan om mijn leven verder te leven. Carpe Diem: “Pluk de dag”, heeft hierdoor een nog diepere betekenis gekregen!

Een tijdje na het overlijden wandelde ik met Jay-Jay en Jasco op een avond naar de wei in het bos waar onze paarden op dat moment in de wei stonden. Midden in de kudde stonden er toen ineens twee herten. De merels floten, de kikkers kwaakten. De adrenaline van de Duitse Herders schoot omhoog. Ik genoot van het plaatje dat mijn ouders voor mij gevoelsmatig gerepresenteerd werden in mijn kudde door deze twee bijzondere dieren. Maar in een flits was er ook direct de spanning te voelen in de wei en schoten de hoofden van de herten omhoog, met oren en ogen op scherp. Gericht op de honden en mij. De herten renden daaropvolgend meteen het bos in, maar het bijzondere moment staat nog als een foto in mijn geheugen gegrift.

Vervolgens voelde ik eind juni toen ik in mijn ouderlijk huis rondliep vanuit mijn hart wanneer ons veulen geboren zou worden. Natuurlijk! Ik vertelde Gunter dat ons veulen op 2 juli 2011 geboren worden; de trouwdag van mijn ouders. En jawel op deze bewuste ochtend kwam het telefoontje dat er een kleine donkere hengst geboren was. Voor ik hem zag wist ik dat het onze kleine Ti Sento Amor zou zijn, deze naam voelde ik pas op dat moment en toen ik hem zag wist ik dat het klopte. Precies een week later vond ik op de midzomernachtfair in Baarle Nassau een ketting die ik al gevisualiseerd en beschreven had aan Gunter. Een lange ketting met een muntje eraan en een tekst erop. Dit zou ook de tekst zijn, die we op het bidprentje van ons mam hadden gezet.

Omnia vincit amor;


et nos cedamus amori. Vergilius; Bucolica X 69


Liefde overwint alles;


laten we ons dan maar aan de liefde onderwerpen


Toeval???


De eerste week met ons veulen Ti Sento Amor was er weer een van vele nieuwe inzichten. Zo'n wonder als je dat hele kleine sierlijke wezen heel eventjes mag aaien op dat fluweelzachtje vachtje. Zo spannend als hij met zijn kleine zachte neusje op onderzoek gaat. Zo wonderlijk dat hij nu nog op je teen kan gaan staan! Dat hij met zijn buik tegen de mijne hangt en in hetzelfde ritme mee gaat ademen. Ook zo begrijpelijk als moeder merrie Flicka haar veulen weer voor zichzelf wil en haar eigen ruimte op zoekt in de grote wei. Het doet me onderstaande begrijpen en het laat me de pracht van die momenten nog extra voelen.


Geluk is als een vlinder die ongrijpbaar is zolang je erop jaagt,maar die op je neerstrijkt als je rustig gaat zitten...
Nathaniel Hawthorne


Heerlijk om met deze gedachte rustig in de wei te gaan zitten met de merries en de veulentjes.


Na het overlijden van ons mam opende ik op mijn werk bij Achmea voor het eerst mijn mailbox en kon me bewust en onbewust alleen concentreren op de inkomende mails van verzoeken van teams en groepen om te werken bij mijn paarden. Ik wist dat dit me kracht zou geven om zo goed als ik kon de draad weer op te pakken. Ook voelde ik meteen nog veel sterker dan voorheen, dat dit is wie ik authentiek ben! Door alles wat er op me af kwam kon ik eigenlijk de eerste weken niets onthouden en moest ik alles voor mezelf opschrijven wat ik niet mocht vergeten en wanneer ik niets had om mee te schrijven dan pakje ik mijn mobiel en sloeg wat op in concepten. Alles wat echter met de paarden te maken had was helder, net zoals eten en slapen was dit mijn eerste behoefte in de fase van overleven na dit grote verlies en tijdens dit grote verdriet. Anderen zagen het eerder al en vertelden het me wel, maar ik voelde het nu pas echt in mijn hart.


Ik geniet van de mensen en dieren waar ik verbinding mee maak!


Die verbinding is er nooit zomaar 'toevallig'! Dat is me de laatste maanden steeds duidelijker geworden. Laatst bijvoorbeeld gezellig afgesproken met Loraine een oud collega van AOV die nu voor het onderwijs gekozen heeft. Ze kwam boeken terugbrengen die ik haar geleend had voor haar PABO opleiding. Oorspronkelijk zou ze dat gedaan hebben op 31 maart, maar omdat ons mam toen op de intensive care lag kon dit niet doorgaan. Die bewuste ochtend had zij een droom over mijn moeder die ze nog aan mij wilde vertellen. Ze beschreef het huis van mijn moeder, het Bels lijntje, een bed & breakfast en de frustatie van mijn moeder om haar doel te bereiken, omdat ze zoveel hindernissen moest nemen. Ze rende over het peron om de trein naar mijn vader te halen, maar werd zoveel terug en tegen gehouden dat ze de trein uiteindelijk miste. De energie van mijn moeder zou ook in de bed & breakfast voelbaar zijn, maar we moesten opletten dat het niet negatief zou zijn vanwege haar frustratie omdat ze de trein gemist zou hebben. Heel bijzonder dat ik deze boodschap mocht ontvangen, ik voel en begrijp de symboliek en de boodschappen. Zo puur en levendig als Loraine ze me vertelde maakte dat ik het ook kon visualiseren en ik voelde aan mijn kippenvel dat de boodschap in verbinding met mij verteld werd. Ik maak me geen zorgen om jou zei ze toen ze afscheid nam en ze had denk ik geen idee wat dit verder nog met me deed. Wat een parel zo maar op een dinsdagochtend op de thee in mijn ouderlijk huis!


En vervolgens leerde ik de afgelopen tijd ook de volgende zaken van de teams en groepen die bij mijn paarden kwamen:


We hebben het gedaan, omdat we niet wisten dat het onmogelijk was.

Verbaal communiceren uitschakelen, soms zelfs zonder zicht en puur op vertrouwen.

Geen oplossing, niet nabespreken maar invoelen. Het is wat het is en het is je eigen verantwoordelijkheid.

Spreken is zilver, zwijgen is goud.

Wat opvalt is dat iemand pas beweegt of praat als daar toestemming voor gegeven wordt vanuit het systeem.

Wat zichtbaar wordt respecteren we en laten we met die energie en emoties zijn voor wat het is op dat moment. Het hoeft niet altijd benoemd te worden of uitgelegd in woorden.

Waarom ben je hier? Hoe is de ordening? Hoe voelt het op die plek?

Iedere betrokkene staat in dienst van het geheel en niet alleen van het individu.

De kunst van het helpen is de ander niet gaan helpen. (Ookal is dit soms lastig uit te houden)

Alleen ingrijpen wanneer iemand vanuit ego of zelfmedelijden praat en het geheel daardoor tekort doet.

Alle emoties geven informatie!

Het authentieke zelf versterkt je talenten en het geconditioneerde zelf zorgt juist vaak voor beperkingen.

Zien we wel zo scherp als we denken? Wat zien we als we afstand nemen? Zijn we ons wel gewaar van onze hele omgeving?


Zonder zelf kleiner te worden, kan je anderen doen groeien. Lao Tse


De kunst van het leven is zo met elkaar om te gaan, dat we het beste in onszelf en in de ander naar boven halen. http://www.dagelijksegedachte.net/


Nog even kort wat leuke boeken: Ruiter tussen twee werelden van Linda Kohanov, Dancing with your dark horse van Chris Irwin, Om denken van Berthold Gunster en Denk groot word rijk van Napoleon Hill.


Weer een leuk contact om energie uit te wisselen: http://www.sentirehaptonomie.nl/


Een leuk vakantieadres bij Elsa: http://www.meulegoorn.nl/


Tot slot nog wat mijn hart beter is gaan zien dan mijn ogen:


Vlerk leert me te vertrouwen op een ander, Liberty leert me te vertouwen op mezelf en Amor leert me onvoorwaardelijk te vertrouwen op de liefde.

zaterdag 2 juli 2011

Ti Sento Amor























Toeval bestaat niet!!!



Vandaag op 2-7-2011 (de trouwdag van mijn ouders) is onze hengst geboren.



Ti Sento Amor.