Je lot aanvaarden.........

Soms gebeuren er dingen in je leven waar je geen grip op hebt, die niet meer tegen te houden zijn en je gewoonweg overkomen zonder dat je hier iets aan kan veranderen. Het heeft tijd nodig zeggen de mensen dan om je heen, maar eigenlijk zijn de omstanders na gemiddeld 10 dagen jouw leed al lang weer vergeten. Zo gaat dat en dat is ook niet erg, want een ander kan het toch niet voor jou verwerken, dat zul je zelf moeten doen.

Mijn vader stierf op 2 mei 2003 geheel onverwacht. Een klap die ik op 25 jarige leeftijd zomaar ineens moest gaan verwerken. Mijn vader was mijn alles. Ik was zijn kleine meisje. Mijn vader kon in mijn ogen alles en hij wist in mijn ogen ook overal altijd antwoord op. Twee handen op een buik en ik had geen idee hoe ik zonder hem zou kunnen overleven. Maar vanaf dat moment had ik dus geen andere keus! Ik moest en zou vanaf dat moment zonder hem gaan overleven. Vlerk zette me vervolgens vanaf dat moment regelmatig terug bij mijn werkelijke gevoel ook nog alle jaren daarna. Door de positie die hij innam ten opzichte van mij bracht hij de liefde en de humor van mijn vader en mij terug in mijn systeem. Dit hielp enorm bij mijn rouwverwerking. Waar de maatschappij en mijn omgeving op een gegeven moment dus vond dat mijn rouwperiode maar onderhand afgelopen moet zijn, voelde Vlerk altijd haarfijn aan dat hier door de jaren heen nog steeds een vorm van healing voor nodig was. In het volgende filmpje heb ik deze ervaring vastgelegd en voel ik ook nu nog, nu Vlerkje er niet meer is, zijn steun en liefde voor mij bij deze beelden en geluiden. Mijn vader zal altijd onderdeel blijven van mijn systeem. Vlerk voelde dat en zette dit dan soms weer heel even liefdevol systemisch voor me terug op deze manier:


Condoleren is iets wat in de mensenwereld heel beleefd is en de een doet dat met lieve woorden, een ander met een gebaar, een kaartje of door er gewoon even voor je te zijn. Toch heb ik gemerkt dat het bij paarden ook een natuurlijk iets is. Vorig jaar bijvoorbeeld net na het overlijden van mijn moeder op 1 april 2011 lieten de paarden me dit namelijk ook heel intens ervaren. Mijn moeder was ook geheel onverwachts gestorven en uit ons leven gerukt. Na 8 jaar was ik net een beetje gewend aan het idee dat ik de rest van mijn leven geen vader meer zou hebben zoals ieder ander. Dat de simpelste vader-dochter zaken er voor mij nooit meer zouden zijn. Onwijs dankbaar was ik dat ik nog wel mijn moeder had en dat ik door het wegvallen van mijn vader ook kanten van haar had mogen leren kennen die totaal nieuw voor mij waren, omdat ik voorheen voor dat stuk altijd naar mijn vader ging. De laatste jaren groeiden mijn moeder en ik enorm naar elkaar toe en samen met de rest van ons gezin hadden we het gered. We waren er sterk uit gekomen. Maar toen sloeg het noodlot dus wederom in ons familiesysteem toe en werd onze lieve mama ook van ons afgenomen! We hadden geen andere keus dan sterk zijn, maar we voelden ons gebroken. Het staat nog op mijn netvlies hoe de paarden na dit grote verlies naar me toe kwamen! Ik stapte die dag de rijbak in en het poortje naar de wei toe was open, dus de paarden konden zowel in de rijbak als in de wei lopen die dag. Na mijn eerste stappen in die rijbak werd ik overmand door emoties en kwam er direct beweging vanuit de kudde in de wei. Vlerk kwam aangesneld om als allereerste door het poortje naar me toe te komen rennen en mij alle steun en liefde te geven die ik op dat moment nodig had als wees. Er stroomde vanalles door me heen! De liefde van mijn vader, van mijn moeder en een overdosis van de onvoorwaardelijke liefde van Vlerk er nog bovenop. Ik mocht dit zomaar aannemen, want er was genoeg. Meer dan genoeg! Zo heb ik een hele poos gestaan bij Vlerk in de rijbak en hij was vrij om te gaan en ik ook. Maar in de ruimte en de vrijheid om te gaan was er die rust die zo typerend is voor het zijn bij paarden en we bleven beide staan in deze vrije verbinding. Na een hele poos zo gestaan te hebben viel mijn oog ineens op Nisco. Hij stond roerloos in het poortje met een dringende Liberty en Pino achter zich. Liberty probeerde vanalles om door mij gezien te worden en om langs Nisco te komen, maar ik wist dat Nisco in verbinding met Vlerk en mij zou bepalen wanneer het moment daar was dat het tijd was voor de andere paarden. Pas toen ik Vlerk bedankt had voor wie hij was en wat hij zojuist weer voor mij gedaan had, stapte Nisco door het poortje naar mij toe en maakte hiermee pas de weg vrij voor de andere paarden om ook hun steun te komen brengen aan mij. De rangorde hierbij was voor mijn gevoel verder heel logisch. Eerst Nisco, dan Liberty en daarna Pino. Wat me wel enorm raakte was dat de hele kudde begrip had voor het systeem en Vlerk in deze situatie dus de voorrang had verleend! Vanuit de kudde was het duidelijk en voor mij ook dat ik op dat moment onder die omstandigheden Vlerk als eerste bij mij mocht en wilde hebben.

Toen Vlerk op 1 maart dit jaar ook zo plotseling uit mijn leven werd gerukt heb ik niet aan God gevraagd: 'Waarom?'. Vlerk had me namelijk al signalen gegeven die laatste maanden en had bijna de respektabele leeftijd van 31 jaar gehaald. Ergens had ik al eerder aangevoeld dat het dit jaar zou zijn, 2012, maar wanneer??? Dat wist ik niet. Het werd dus 1-3-2012. En voor mijn gevoel was het goed. Vlerk mocht gaan, het was zijn tijd. De cijfers 1 en 3 en de combinatie ervan 13 loopt al heel mijn leven als rode draad overal doorheen en dit was zijn manier om tegen mij nog te zeggen dat het goed was en dat hij er zelf klaar voor was om mij los te laten. Liberty, Ti Sento Amor en ik waren er volgens hem ook klaar voor. De avond van te voren heb ik nog met hun alledrie samen in de rijbak gespeeld en heeft hij kleine Amor nog wat zaken ingefluisterd vermoed ik. Dit heeft zo moeten zijn en dat was zijn afscheid van ons. De volgende dag was hij klaar om te gaan en klaar om ons los te laten. Na een heerlijke dag op de wei met de hele kudde was het zijn tijd. Die avond net na zijn overlijden ben ik volledig ingestort. Ik voelde me totaal leeggerukt in alle opzichten. Letterlijk ziek was ik ervan op alle mogelijke manieren. Mijn systeem had een reset nodig, zo leek het wel.

De volgende dag besloot ik om direct naar stal te gaan en mijn hart weer open te stellen voor 'de kudde' en 'het leven' en gewoon maar te zien wat er zou gebeuren. Ik liep de wei in waar Vlerkje overleden was en die plek was nu leeg, maar er hing een bepaalde serene rust en energie omheen die voelbaar was in de hele omgeving en in onze kudde. Nisco, Liberty, Pino en kleine Amor kwamen een voor een in deze volgorde naar me toe en brachten me ieder op hun eigen manier een stukje 'Vlerk' en een stukje 'leven' terug in mijn hart. Ze haalden fijne herinneringen met me op en daarna lieten ze me voelen dat het goed was zo en dat ik op deze manier met hun samen het 'lot' en de 'leegte' mag accepteren en ook in mijn hart mag sluiten. Ik mag het hele systeem omarmen, het is zoals het is, ookal is het soms nog heel moeilijk. Het mag er zijn en het zal er ook altijd en overal zijn! In welke vorm dan ook. Ik kan het hele systeem voelen, in mijn hart sluiten en het maakt me tot wie ik ben. Erkennen dat 'het lot' in 'het leven' er is, geeft rust en helpt me enorm bij de verwerking en bij het helen van mijn ziel.

Dankbaar ben ik voor de paarden en de mensen in mijn omgeving die mij de ruimte geven om dit te doen en om te zijn wie ik ben!

Samen met alle paarden, dieren & mensen om me heen en alle dierbaren die ik al moest loslaten ben ik: 100% Charlotte van Iersel