Vechten of Vluchten?

Vechten of Vluchten?

Hoe komt het toch dat vechten of vluchten vaak de primaire reactie is van de mens wanneer de emoties hoog oplopen? Schieten we soms onbewust in deze modus, omdat we simpelweg denken dat dit de enige manier van overleven is op dat moment? Of zijn we onbewust toch vaker bezig met rangorde en het opeisen van onze eigen plek in het systeem waar we ons op dat moment in bevinden?

Een paar weken terug kwam er bij ons in de kudde een nieuw paard bij. En zoals jullie hebben kunnen zien in mijn vorige blog gaf dat heel wat dynamiek in de groep. Ieder paard ging in die eerste paar minuten op de vlucht of in gevecht voor zijn of haar eigen plek in de kudde. De rangorde diende in korte tijd bepaald te worden, opdat de kudde zo snel mogelijk weer in balans zou zijn en daardoor de grootste kans op overleven heeft.

De enige foto die ik in het vorige blog nog geen plaats kon geven was bovenstaande foto van Nisco. In deze foto en op dat moment herkende ik hem niet, omdat ik toen zowel het vechten als vluchten zag en voelde in onze kudde door hem. Iets wat ik niet gewend ben en waar ik dus op dat moment ook ineens onderdeel van leek te zijn. In deze foto vond ik de oerkracht van de emotie zo heftig overkomen dat ik er eigenlijk ook wel een beetje van schrok. Normaal kan Nisco namelijk met zijn zachte ogen naar iedere situatie en naar ieder ander paard in zijn kudde kijken en de situatie heel rustig en beheerst beoordelen. Vaak is dan een gerichte blik van hem genoeg om de situatie te corrigeren en/of bij te sturen. Soms geeft hij dit soort signalen ook door subtiel een oor naar achter te leggen of door een achterbeen heel eventjes van de grond te halen nog zonder uit te hoeven slaan. De kudde respecteerd zijn kleine gebaar dan en deze zelfbeheersing en dit zelfbewustzijn is dus normaal heel kenmerkend voor Nisco. Waarom dan ineens deze emotionele explosie met vechten en vluchten? Was hij daadwerkelijk in levensgevaar of vocht hij voor zijn eigen plek op deze manier?

Zitten deze emoties en deze primaire reactie in ons allemaal als het om 'overleven' en/of 'het opeisen van je eigen plek' gaat? Of hebben we altijd de keuze om vanuit liefde met zelfbeheersing en zelfbewustzijn naar oplossingen te zoeken?

Bewustwording en erkenning van deze vecht- of vluchtmodus is vermoedelijk al de eerste stap.
Kies je dan vervolgens voor vechten of vluchten of maak je de keuze om vanuit liefde de situatie aan te pakken en kleiner te maken dan hij vanuit emotie aanvankelijk leek te zijn?

De rust was in ieder geval gelukkig in korte tijd weer terug in onze kudde. Iedereen leek toen weer zijn of haar eigen plek te (h)erkennen en 5 paar zachte paardenogen werden de start van de huidige serene rust in de wei aan het bos waar ik me altijd zo goed bij voel!