PaardenPraatPlaten #sprookje

Het sprookje van NU

Er is een wereld waarin iedereen welkom is en tijd heeft voor elkaar. In die wereld beseft iedereen dat dit namelijk het grootste geschenk van het leven is. In die wereld is iedereen zich heel bewust van zijn of haar eigen plek en levensdoel. We mogen er als avonturiers op reis om daar te komen waar we écht willen zijn. Ons innerlijk kompas en onze ziel onderwijzen ons de weg. In die wereld hoeven we niets te worden als we later groot zijn, maar mogen we gewoon puur zijn in onze eigen natuur. Deze wereld noemen wij NU.

Als een golfbeweging kun je het voelen in je hart als je het woord NU  schrijft. Je schrijft het als een soort eb en vloed. Als je er bent geeft deze prachtige wereld je meteen al vreugde en een gevoel van dankbaarheid! In  NU  leeft een kudde paarden waarbij alle kinderen van moeder aarde welkom en heerlijk zichzelf mogen zijn.

In de kudde van NU  is liefdevol samenleven de enige regel of wet. Toen die ene ochtend Bliksem daar levenloos op de grond lag naast Dotje was het muisstil in NU. Je kon een spelt in een hooiberg horen vallen. De hele kudde had maanden lang uitgekeken naar de geboorte van dit lieve en vermoedelijk ondeugende hengstveulentje. Zachtjes hadden de andere paarden al die maanden aan de buik van Dotje gesnuffeld en heel af en toe zagen ze dan hoe dat kleine hoefje van binnenuit een trapje naar de buitenwereld maakte als teken van leven en vreugde voor de kudde van  NU.

Dotje stond die ochtend roerloos naast haar doodgeboren hengstveulentje Bliksem. De andere paarden Sekur, Vlerk, Liberty en Amor treurden op gepaste afstand met haar mee. Nozem kon het niet aanzien. Hij vond het veel te pijnlijk.  Duwde keer op keer tegen het kleine veulenventje aan. Hij wilde niet geloven dat dit nieuwe leventje NU  al klaar was. Hij wilde Bliksem het liefst met heel zijn hart weer levend schudden. Maar ook hij ondervond dat het verdriet van de kudde, maar ook zijn onmacht en woede, Bliksem nooit terug zou halen naar NU. 

Alles voelde zo leeg zonder Bliksem in NU. De kudde begreep echt niet waarom Bliksem niet had mogen blijven leven. Dotje had als moeder nooit mogen genieten van dit o zo schattige veulentje. Nozem en Vlerk hadden nooit de kans gehad om hun boevenstreken met hem te delen. Sekur had niet de kans gehad om diepgaande gesprekken met hem te voeren over het leven in NU. Amor had niet de kans gekregen om van hem ook een eerlijke zachtaardige leider te maken. En Liberty had hem heel graag de vrijheid en de ruimte binnen de kudde willen laten voelen en ervaren die voor persoonlijke ontwikkeling ook zo enorm waardevol was.

De tijd verstreek in NU , maar de pijn bleef. Op onverwachte momenten kwamen al die emoties weer eens voorbij in de kudde van NU. Ze mochten er zijn, ze werden gedeeld en heel langzaamaan ook beetje bij beetje geheeld.

Een jaar verstreek. De lente ging langzaam over in de zomer. Na een hete zomer kwam een gure herfst. Deze herfst werd opgevolgd door een strenge winter en toen was daar dan ineens weer het eerste meiklokje in mei.  De zon scheen en het witte meiklokje stak af in het schaduwrijke donkere bos dat aan een sappig groen weiland grensde. Totaal onverwacht kwam er toen uit dat donkere bos tussen de witte meiklokjes door heel voorzichtig en een beetje onzeker een klein schattig lammetje onverwacht de kudde van NU in lopen. Liberty en Sekur schrokken zich rot, want wat was dat voor een gek bolletje wol ineens in het weiland van NU ? En wat zaten daar voor gekke flapjes aan de zijkant van haar hoofdje? Konden dat misschien oren zijn die van bovenaf naar de zijkant waren gezakt???

De anderen deden heel rustig een stapje opzij en maakten eerbiedig ruimte voor dit lieve onschuldige lammetje, waardoor Dotje centraal kwam te staan in de kudde. Ietwat voorzichtig, maar toch zelfbewust en vol respect voor alle paarden betrad dit lieve onschuldige kleine wollige wezentje dapper de kudde van NU.

Liep ze stilletjes met een boogje op Dotje af en legde zich vervolgens naast het voorbeen van deze oermoedermerrie neer. Vol vertrouwen en vanaf de eerste seconde dankbaar dat ze na een lange onzekere en spannende zoektocht eindelijk voelde dat er ergens voor haar een liefdevol veilig plekje vrij was. Zonder woorden gunde de hele kudde dit lieve lammetje een plekje in de wereld en in de kudde van NU.

Vanaf de eerste dag maakte iedereen in de kudde tijd voor dit lieve lammetje dat de naam Lammie kreeg. Dotje zorgde onvoorwaardelijk vanaf die dag voor Lammie, alsof het haar eigen Bliksempje was. Vlerk en Nozem namen Lammie altijd mee als ze kattenkwaad gingen uithalen. Sekur leerde haar alle wijsheden van de natuur in NU. Amor probeerde van haar een echte leidende merrie te maken en van Liberty leerde Lammie dat ze in NU  altijd vrij is om liefdevol en vol vertrouwen aan te sluiten. Maar ook om hierin haar eigen plek in te kunnen en mogen nemen. Iedereen is er welkom en voor iedereen is er tijd. En iedereen wordt er gewaardeerd, gezien en geaccepteerd gewoon zoals hij of zij is.